Uren kan ik dobberen in water met een behoorlijk zoutgehalte. Zonder al teveel moeite blijf ik drijven en geniet ik van de zon op m’n gezicht en het geroezemoes boven water. ‘Gek idee dat ik vanaf nu de rest van mijn leven moet werken, m’n jeugd is nu echt wel voorbij. Ik wil eigenlijk maximaal […]
Wat een prachtige werkplek, het Prinses Máxima Centrum, maar oh wat een kwetsbare doelgroep. Mijn behoefte om iets te willen betekenen in deze, voor ouders en kinderen, ongekende achtbaan, is zo sterk dat ik me door middel van studies verdiep in hun wereld om zo daar beter bij aan te kunnen sluiten. Tijdens de eerste
‘Het Prinses Máxima Centrum, de mooiste plek waar je nooit hoopt te komen’, ik hoor het ouders en andere naasten zo regelmatig zeggen. Het is één van de grootste nachtmerries van iedere ouder om te horen dat je kind een wellicht levensbedreigende ziekte heeft. Om tot je door te laten dringen dat er misschien verdrietige,
Soms zijn er van die dagen… Het aantal slecht-nieuwsgesprekken, de enorme hoeveelheid verdriet en de onmetelijke wanhoop vielen me vorige week even zwaar. Onder m’n huid, recht in m’n hart… ik werd zelf verdrietig van het (naderende) afscheid en het verdriet bij jongeren en ouders kwam nog veel harder binnen. Het weer huilde met ons
Het is alweer een kleine anderhalf jaar geleden dat ik op de poli iets meemaakte wat ik niet kon duiden. Of waar ik, zoals gezegd, ‘verstand voor tekort kwam’. Het was geen gek drukke dag. Het liep allemaal soepel en we hadden tijd voor een praatje met ouders en kinderen. Voor ons in de wachtkamer
Ieder jaar stoor ik me er weer aan en toch deed ik er vorige week tot mijn eigen schrik weer gewoon aan mee. Terwijl een collega, die ik een tijdje niet had gezien, me opwachtte bij de afruimband van het restaurant, vroeg ik enthousiast: ‘En? Ben je al lekker weg geweest?’. Als kind ging ik
In ons leven krijgen we allemaal met rouw te maken. We verliezen kennissen, vrienden en familie aan de dood. Bijzonder eigenlijk dat de dood in onze cultuur meestal helemaal niet zo bespreekbaar is, erover nadenken kan soms al lastig zijn. Jammer ook, want het nadenken en praten over de dood kan zoveel brengen. Rust, duidelijkheid
Een tijdje terug ontmoette ik een uiterst pienter grietje. Samen met haar ouders was ze die dag voor het eerst bij ons in het centrum. Met haar open blik, doortastende vragen en sociale karakter (‘mag ik misschien twéé kleurplaten, dan neem ik er ook eentje voor m’n broertje mee’) kwam daar echt iemand binnen. Terwijl
‘Oh hè, moet je morgen werken?’. Mijn collega keek me gisteren wat meewarig aan. Hoewel velen vandaag moeten werken, draaien wij een zondagsdienst wat normaal gesproken betekent dat we vrij zijn. Om wat (spoedeisende) onderzoeken en behandelingen toch door te kunnen laten gaan, zijn enkele plekjes op de poli bezet. ‘Ja, morgen is het mijn
Over het algemeen denk ik werk en privé redelijk te kunnen scheiden. In m’n witte pak bekommer ik me om de patiënten en hun familie en thuis zorg ik vooral voor mijn gezin en laad ik op. Dat mijn gedachten af en toe van het één naar het ander springen zit me zelden in de
